කැම්පස් අද නොවේ හෙට !!!

ලංකාවේ තරුණයන්ට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නෙ අධ්‍යාපනය ගැන තියෙන ප්‍රශ්නකාරී තත්වය කියලයි බැචාට හිතෙන්නේ. අද බැචා හදන්නේ ඒ ප්‍රශ්නෙ එක පැතිකඩක් ගැන කතා කරන්නයි. අපේ රටේ මුළු අධ්‍යාපන පද්ධතියම මහා කටු අකුලක හිරවෙලා. එක පැත්තකින් ඇති නොවියු යුතු විදිහේ තරගයක්. අනෙක් පැත්තෙන් අධ්‍යාපනයේ ගුණත්වය පිලිබද බරපතල ප්‍රශ්නයක්.

අද උසස් අධ්‍යාපන ආයතන වල ඉන්නේ ඒ තැන් වල ඇත්තටම සිටිය යුත්තන් නෙවේ කියලයි බැචාට හිතෙන්නේ. අපේ රටේ මිනිස්සු අතර පිලිගැනීමක් තියෙනවා ඉංජිනේරුවන්, දොස්තරවරුන්, නීතිඥයන් කියන්නෙ “වැදගත්” වෘත්තියක් කියලා. හැම වෙලේම නොවුනත් සාපේක්ෂව ලොකු ආදායමක් ලබන්න මේ වෘත්තිකයන්ට පුළුවන්. ඉතිං මේ රස්සාවල් පස්සෙ දුවන එක අද පරම්පරාවෙ සිහිනයක් වෙලා. ඒ සිහිනය සැබෑ කරගන්න ලැබෙන්නේ උසස් පෙල ඉහලින් සමත් වෙන “මීටර්” වලට සහ “මෝටර්” වලට විතරයි.

අද ඉංජිනේරුවන් වෙන්නේ ඇත්තටම ඒ ක්ෂේත්‍රයේ හැකියාවන් තියෙන අයද? රටට වැඩක් කරන්න, අළුත් යමක් ඉගෙනගන්න ඇත්තම අවශ්‍යතාවක් තියෙන අයද? දොස්තරලා වෙන්නේ ලෙඩ්ඩුන්ට බෙහෙත් කරන්න ඇත්තටම උවමනාව තියෙන අයද? ඔය හැම ප්‍රශ්නෙටම උත්තරේ “නෑ” කියලයි බැචාට නම් හිතෙන්නෙ. මේකෙ ප්‍රතිළුලයක් විදිහට තමයි සල්ලි පස්සෙ දුවන පෙරකදෝරු මහත්තුරු බිහිවෙලා ඉන්නේ. ලෙඩ්ඩු මැරුණත් strike කරන, ලෙඩ්ඩු දාලා පෞද්ගලික රෝහල් පස්සෙ දුවන දොස්තරල බිහිවෙලා ඉන්නේ. අද සමහර දොස්තරලා දිහා බැලුවම එයාල මිනිස්සුද නැත්තං යන්ත්‍රද කියන ප්‍රශ්නෙ බැචාට ඇතිවෙනවා. ලෙඩෙක් ගැන තියෙන්න ඕන සංවේදිකම, අනුකම්පාව බිංදුවක්වත් නැති දොස්තරලා බැචානං ඕන තරං දැකල තියෙනවා. කොමිස් එක‍ට තියෙන කෑදරකමට එක එක ඖෂධ සමාගම් වල බෙහෙත් අත්හදා බලන්න අසරණ රෝගීන් යොදාගන්න එකත් සෑහෙන්න සුලභ දෙයක්(ඒ ගැන වෙනමම කතා කල යුතුයි.)

මේ මාතෘකාව ගැන ලියන්න බැචාට හිතුනේ පොඩි අත්දැකීමක් හින්දා. බැචා‍ගේ ඉස්කොලේ සෑහෙන්න පරිගණක දැනුමක් තිබ්බ යාලුවෙක් හිටයා. ඉස්කෝලෙ ඕන වැඩක ඒ අංශයට දායකත්වය ලැබුනෙ ඒ යාලුවගෙන් තමයි. එයාගෙ අරමුණ තිබ්බෙත් කවදහරි පරිගණක ඉංජිනේරුවෙක් වෙන්න. හැබැයි ඒ හීනය හැබෑ කරගන්න උසස් පෙල විභාගය බාධාවක් උනා. දෙපාරක් උසස් පෙල කලත් එතැනට ලං වෙන්න පුළුවන් උනේ නැහැ. ඒකට හේතුව පරිගණක අංශෙට තිබ්බ හැකියාව රසායන විද්‍යාවට නොතිබුණ හින්ද වෙන්න ඇති. ඉතිං කොච්චර ආසාවක් තිබුණත්, දස්කමක් තිබුණත් තමන් ඉන්න ඕන තැන අධි තරගකාරී උසස් පෙල විභාගය හින්ද ඔහුට අහිමි උනා.

මෙතනදි තව එකතු කිරීමක් කරන්න ඕන. උසස් පෙල කියන්නේ අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ ඉගෙන ගත්ත දේවල් පැය දෙකක් ඇතුලදී පරීක්ෂා කිරීමක්. මේක කෙනෙක්ගෙ දක්ෂතාව අගයන්න පුළුවන් හොදම ක්‍රමය නෙවේ කියලයි බැචාට හිතෙන්නේ. විශේෂයෙන් තමන් කරන්න ඉන්න ක්ෂේත්‍රයට කොහෙත්ම අදාල නැති විෂයයන්ට උසස් පෙලදි මුහුණ දෙන්න වෙන හින්දා. උදාහරණයකට, දොස්තර මහත්තයකුට භෞතික විද්‍යාවේ තියෙන වැදගත්කම මොකක්ද කියලා බැචාට තේරුම් ගන්න අමාරුයි. හැබැයි දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න උසස් පෙලට භෞතික විද්‍යාව අනිවාර්යයෙන් කරන්නම ඕන.

අනෙක් කාරණය, ක්ෂණිකව හිතන්න බැරි සමහරුන් දිගු වෙලාවක් හිතල වඩා නිර්මාණශීලී අදහස් ඉදිරිපත් කරනවා. උසස් පෙලදී ඒ වගේ ශිෂ්‍යයන් අහකට දානව කියලත් අමතක කරන්න බැහැ. පස්සේ කාලෙක ලෝක පූජිතයන් වුණු ඇල්බට් අයින්ස්ටයින්, තෝමස් අල්වා එඩිසන් වගේ පුද්ගලයන් සියල්ල සාම්ප්‍රදායික අධ්‍යාපන ක්‍රම වලින් ප්‍රතික්ෂේප වුන පුද්ගලයන් කියන එකත් බැචා මතක් කරන්න කැමතියි.

මොනව උනත් උසස් අධ්‍යපන ක්ෂේත්‍ර වලට ඒ අංශ පිලිබද විශේෂීය හැකියාවක් තියෙන අයටත් යන්න පුළුවන්නම් ඒක ඒ ක්ෂේත්‍රයේ දියුණුවට විතරක් නෙවේ, රටේ සේවාවල ගුණත්වය ඉහල නංවන්නත් හේතුවක් වේවි. ජීවිතේට කුඹුරකට නොබැහැපු කෘෂිකර්ම නිලධාරීන් බිහිවෙන එක වෙනුවට ඒ ගැන අත්දැකීම් තියෙන නිලධාරීන් බිහිවෙනවනං ඒක ක්ෂේත්‍රයේ උන්නතියට හේතුවක් වෙන්නෙ නැද්ද?

ඉතිං ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපනය මුළුමනින්ම වෙනස් වෙන්න ඕන කියලයි බැචාට හිතෙන්නෙ. රස්සාවල් වලට මිනිස්සු දීලා තියෙන වටිනාකම් වෙනස් කරන්න පුළුවන්නං මේ තත්වය ඇති වෙන්නෙ නෑ. නමුත් ඒ තත්වය එක රැයකින් ඇති කරන්න බෑ. ඒකට තියෙන හොදම විකල්පය විශ්ව විද්‍යාල වලට සිසුන් ඇතුලත් කරගන්න විකල්ප ක්‍රම/විභාග හදුන්වා දීම කියලයි බැචාට හිතෙන්නේ. මේක තමයි බැචාගේ ස්ථාවරය. පෞද්ගලික අධ්‍යාපන ආයතන තව විසදුමක් වෙන්න පුළුවන්. මොනව උනත් උසස් පෙලට දීලා තියෙන අධිවටිනාකම ඉවත් වෙන්න ඕන කියල බැචා තරයේ විශ්වාස කරනවා.

කැම්පස් එන එක යුද්ධයක්. ඒ යුද්ධය ජයගත්ත සමහරු තමන් එක්ක එකට යුධ වැදපු තමුන්ගේ සහෘදයන් අමතක කරන්න තරම් කුහක වෙනවා. හැබැයි රටට අනාගතයක් තියෙන්නේ ඔවුනටත් අනාගතයක් තිබ්බොත් විතරයි කියලයි බැචාට හිතෙන්නේ. ඒ අනාගතය උදා කරන්න දැන්වත් බලධාරීන් කටයුතු කරනවනං, තවමත් ඒකට පරක්කු නෑ කියලත් බැචාට හිතෙනවා...